آه ای باران ببار
ببار
ابر دل من هم خیال باریدن دارد
ابر سیاه و سنگین
تو هم ببار بر دل افسرده من
و بشوی غم هایم را
و دوباره دلم را شاداب کن شکوفا کن
از خوشی ها از زیبایی ها
آه ای باران ببار
ببار ببار...
از امروز که به فردا نگاه می کنم ، حس می کنم فردا روز دیگری است.
بهترین روز برای یکرنگ شدن، پاک شدن، صمیمی شدن ، عاشق شدن،و ...!
امروز که در کوچه ی زندگی می رفتم برایم چاهی افکندند و من در آن افتا دم و هیچکس نبود که مرا بیرون بیاورد و هیچگاه نتوانستم بیرون بیایم.
فکر کردم فردا کسی خواهد امد و مرا نجات خواهد داد، ولی چه خیال باطلی!
امروز هر چه فکر می کنم برای فردا غلط از آب در می آید . هر روز به فکر فردایم ولی فردایی که من منتظرش هستم هرگز نخواهد آمد.
اخر فهمیده ام لازم نیست ما برای آینده نقشه بکشیم.زندگی خود در ترسیم نقشه ها استاده و در به هم زدن خطوط آنچه ما کشیده ایم و اندیشیده ایم مهارت کافی داره.
چرا هیچکس حاضر نیست هیچکس را درک کند؟
چرا باید هیچ چیز هیچکس به هیچکس ربطی نداشته باشد؟
من هستم، او نمی آید.
او هست، من نمی رسم!
چرا اینگونه است؟
کاش قایدوب بیرده اوشاخ اولیدیم
بیر گل آچوب اوندام صورا سولیدم
(بابا طاهر)
ما بی تاب و نیایش بی رنگ.
از مهرت لبخندی کن، بنشان بر لب ما
باشد که سرودی خیزد در خورد نیوشیدن تو.
ما هسته ی پنهان تماشائیم.
ز تجلی ابری کن، بفرست، که ببارد بر سر ما
باشد که به شوری بشکافیم، باشد که ببالیم و
به خورشید تو پیوندیم.
باشد که...؟!
ای دور از دست! پر تنهایی خسته است.
گهگاهی شوری بوزان
باشد که شیار پریدن در تو شود خاموش.
(نیایش/ سهراب سپهری)